“Morgen laat ik u iets weten”, zei de verzekeringsadviseur toen wij voor de derde keer op zijn kantoor stonden. “Ben benieuwd”, dacht ik terwijl wij teleurgesteld en tamelijk ontevreden het kantoor uitliepen, de blinkende marmeren trap af en naar buiten het zonlicht tegemoet. Wij waren al sinds enkele dagen aan het proberen om een autoverzekering af te sluiten. Het betreffende assurantiekantoor, ons aangeraden door verschillende personen, ligt in het centrum van Novafeltria. De eigenaar is een wat norse, oudere man, die in zijn werkzaamheden wordt bijgestaan door drie kinderen; een zoon en twee dochters. Toen wij de eerste keer het kantoor bezochten, werden we vriendelijk geholpen door de zoon, een vrolijke jongeman met een artistiek baardje, een blonde kuif en tatoeages op de vingers. Hij noteerde onze gegevens en die van de auto en beloofde dat we de volgende dag gebeld zouden worden over de kosten van de verzekering. Naar goed Italiaans gebruik ging er nóg een dag voorbij, maar uiteindelijk belde de oudere heer zelf en deelde de prijs van de verzekering mee. Even dacht ik hem niet goed te hebben verstaan! Daarom heb ik hem een tweede keer gevraagd om het bedrag te noemen. Maar nee, ik had het echt goed gehoord! Hij noemde een bedrag dat zo hoog was, dat je er met gemak ieder jaar met het hele gezin een verre buitenlandse reis van zou kunnen maken. En dan blijft er waarschijnlijk ook nog iets over. “Dat gaan we dus niet doen”, dacht ik en ik vroeg of het goed was als we nog eens langs zouden komen op kantoor. Twee dagen later togen wij opnieuw naar het assurantiekantoor, waar we werden ontvangen door een dochter, een wat nukkige dame met peper en zout kleurig piekhaar. Zij liet ons weten, dat er sinds kort nieuwe regels zijn in het Italiaanse verzekeringsland, waardoor de no-claim korting van de Nederlandse verzekeringsmaatschappij overgenomen zou kunnen worden. Wij moesten dan zorgen voor de benodigde documenten. Aldus gingen wij huiswaarts met een opdracht en ons afvragend waarom dat bij het eerste bezoek aan het assurantiekantoor niet ter sprake was gekomen. Enfin, binnen een half uur stond de in Nederland gevraagde informatie op onze email, zodat wij dezelfde middag nog terug naar het assurantiekantoor konden gaan. Daar aangekomen bleek de internetverbinding te zijn uitgevallen waardoor het niet mogelijk was om de kosten van de verzekering opnieuw te berekenen, rekening houdend met de Nederlandse no-claim. Wij waren dus voor de derde keer bij de verzekeringsagent en hadden nog steeds geen verzekering! Na een gemompelde verontschuldiging zei de verzekeringsadviseur toen wij de derde keer op zijn kantoor waren “morgen laat ik u iets weten”. Morgen werd ook in dit geval overmorgen. Maar, alle Italiaanse bureaucratie ten spijt en een tiental handtekeningen later heb ik nu toch een verzekering voor mijn autootje. De kosten zijn nog altijd veel hoger dan in Nederland, maar nu wel acceptabel. Nu kan ik zonder zorgen rondtoeren door de heuvels van de Apennijnen!
