Ik zei het al eerder, de huisartsenpraktijk van ons dorp is gevestigd in het pand waar vroeger de bar was. Natuurlijk staan er binnen een paar stoelen voor de wachtenden, maar ook buiten op het terras is het goed vertoeven. Er staan een paar tuinbanken, zodat gedurende de zomermaanden het terras dienst doet als wachtruimte. Het was er druk op die maandagmorgen enkele weken na mijn avontuur van het niet-bloedprikken in het ziekenhuis. Aangezien het einde van de tabletjes weer in zicht was, moest ik terug naar de huisarts. En omdat ik het bloedprikken verder maar voor gezien had gehouden, voelde ik me een beetje een stout kind dat het advies van de dokter niet had opgevolgd.
Toen ik arriveerde was er een geanimeerd gesprek gaande op de tuinbanken. Een van de aanwezigen was Luigi, de voormalige huisarts van het dorp. Tot aan zijn pensioen zo’n jaar of vijf geleden, is hij gedurende enkele decennia een zeer gewaardeerde dorpsdokter geweest. Na zijn pensionering werd hij gekozen tot burgemeester van het dorp, een taak waarvan hij zich tot aan de verkiezingen van dit jaar met veel verve heeft gekweten. Nu geniet hij zichtbaar van zijn pensioen. Overal kom je hem tegen, hij toert met zijn rode Panda door de omgeving en zodra hij ergens arriveert ontstaat er onmiddellijk een feeststemming. Met zijn vrolijke verhalen weet hij iedereen in een goed humeur te brengen. Dát was er dus gaande, daar op die tuinbanken. Ik ging erbij zitten en genoot van de vrolijke stemming die er heerste. Na enkele minuten kwam er een jongeman het gebouw uitlopen, waarvan het consult bij de nieuwe, jonge huisarts zojuist was beëindigd. Hij had een formulier in zijn hand, dat kennelijk een recept was. “Laat mij eens kijken wat ze je heeft voorgeschreven”, zei de voormalige huisarts. Hij bestudeerde het recept dat de jongeman hem liet zien en zei: “het is logisch dat ze je dit voorschrijft, maar het kan veel eenvoudiger. Neem toch gewoon een scheut appelazijn, daar los je een lepeltje bicarbonaat in op en een beetje honing. Als je daar de aangedane plekken mee dept, ben je weldra van je probleem bevrijd en denk eraan jongen, het probleem komt van binnen” en tegelijkertijd met nog een paar adviezen betreffende zijn innerlijk welzijn, overhandigde hij het recept weer aan de rechtmatige eigenaar. Na een gemompeld “grazie dottore” vertrok de jongeman. Ondanks zijn pensionering blijft Luigi natuurlijk de dorpsdokter, die zijn patiënten door en door kent. Waarschijnlijk was hij erbij toen deze jongeman geboren werd.
Oh ja, ik zou het vergeten te vermelden, mijn bloeddruk! Het lijkt erop dat het Italiaanse leven goed doet. Ik hoef geen pilletjes meer te slikken en “gli analisi, li facciamo più avanti”, dat bloedonderzoek doen we later wel een keer, zei de dottoressa. Toen ik de behandelruimte verliet was Luigi al vertrokken, want anders had ik waarschijnlijk ook een tweede consult moeten ondergaan.
