“Hai segnato che viene Angela stamattina”, heb je opgeschreven dat Angela vanochtend komt, vroeg kapster Laura aan haar jongere collega, terwijl ze haar een brede grijns toewierp. Het was niet druk, deze morgen bij de parrucchiere. Misschien vanwege het slechte weer; het regende onophoudelijk gedurende vele uren, maar in de kapsalon hing een gezellige sfeer. Het rook er zoals het in alle kapsalons ruikt; naar shampoo, haarverf en lak. Ik bladerde in een Italiaans roddelblad terwijl ik moest wachten en zag vele celebrities voorbij komen; soms prachtig uitgedost in avondjurk of driedelig pak, soms in minimale badkledij, maar altijd zelfbewust poserend voor de fotograaf: Mooie mensen die weten dat ze mooi zijn, in ieder geval aan de buitenkant.
Toen ging de deur open en maakte een klein, vierkant vrouwtje van redelijk gevorderde leeftijd haar entree. Angela! In alle opzichten het tegendeel van die mooie mensen in dat weekblad. Angela is klein van stuk en gezet, waardoor zij bijna vierkant lijkt. Vanmorgen ging ze gekleed in een zwartblauwe rechte rok, die tot over de kuiten viel met daarop een dun gebreid truitje van het type jaren ’70 in de kleur donkere muis. Zwarte leren schoenen van hetzelfde type en een nylon panty 40 denier completeren het geheel.
Ze hijst zichzelf in de kappersstoel en terwijl ze haar voeten heen en weer zwaait omdat ze de vloer niet raken, krijgt ze een verfbehandeling. Vervolgens moet ze natuurlijk wachten om de verf gelegenheid te geven om in te trekken. Geduld is zeker niet haar sterke kant; ze ijsbeert door de kapsalon, praat honderduit tegen niemand in het bijzonder en vraagt iedere drie minuten of het nog geen tijd is om uit te spoelen. Als het eindelijk zo ver is, stopt de spraakwaterval omdat ze zich moet concentreren op de waterval op haar hoofd. Toen ik later gekleurd, geknipt en warrig geblazen de kapsalon verliet, zat Angela met haar hoofd vol krulspelden onder de droogkap……….
