Paese che vai, usanza che trovi.
Letterlijk vertaald betekent dit; ander land, andere gewoonte. Het Nederlands spreekwoord “’s lands wijs, ’s lands eer” heeft dezelfde betekenis.
Wonen in een ander land betekent ook respect opbrengen voor de gewoontes van dat land.
Wilt u odori mevrouw? Dat vraagt de groenteman/vrouw op de markt als je op het punt staat om de gekochte groenten en fruit af te rekenen. Odori is in dit geval een bundeltje verse groenten dat bestaat uit wortel, bleekselderij en peterselie. Samen met ui en knoflook maak je daarvan een soffrito, de basis van pastasaus en veel andere gerechten. Het is een gewoonte van de Italiaanse groenteboer om deze odori cadeau te geven aan zijn klanten.
Komt er iemand binnen in jouw huis, dan zegt hij op het moment van naar binnengaan op een vragende toon “permesso”, mag ik binnenkomen? Het is een Italiaanse gewoonte om toestemming te vragen binnen te gaan in andermans rijk, óók als je daartoe bent uitgenodigd.
Word je gevraagd op een etentje bij vrienden en buren, dan ga je er niet naartoe met een bos bloemen of een doosje bonbons. Nee, dan neem je een (zelfgemaakt) toetje mee. Dat kan een taart zijn, maar ook ander dessert zoals tiramisu, zuppa inglese of een budino.
Organiseer je een etentje met Italiaanse vrienden en buren, dan hoef je dus dat toetje niet te maken. Dat komt vanzelf! En brengt iemand een fles wijn mee, dan trek je hem open en zet hem op tafel. Het is niet de bedoeling om hem te bewaren voor later. Inmiddels hebben we geleerd om bij meerdere flessen wijn ze niet allemaal open te maken, maar een paar ervan ongeopend op of in de buurt van de tafel te zetten, zodat ze voor het grijpen staan als de bodem van de geopende flessen in zicht komt. Dat laatste komt overigens niet zo heel vaak voor. Genieten op z’n Italiaans is vooral lekker eten. En natuurlijk hoort daar ook een glaasje wijn bij, maar geen fles p.p., zoals in Nederland soms het geval is.
In het algemeen zijn Italianen, ruimhartige, warme en gastvrije mensen met een hoog knuffelgehalte. Ik vergeet nooit meer onze verbazing de eerste keer dat wij werden omarmd door een vrachtwagenchauffeur, die bij ons goederen had afgeleverd en die ons knuffelde bij gelegenheid van het afscheid. Maar de chauffeur die de vorige week onze nieuwe verwarmingsradiatoren kwam brengen, was wel een hele grote vriendelijke knuffelbeer.
Het was al donker toen de grote vrachtwagen eindelijk arriveerde. Door middel van een open telefoonverbinding hadden wij hem richting Casantino geloodst. De chauffeur was zo blij te zijn aangekomen op het adres van levering, dat hij dat moest vieren met een dikke knuffel voor ons beiden. De zware, gietijzeren radiatoren werden uitgeladen en de chauffeur hielp Jos met het inladen in onze auto, zodat ze onze steile inrit omhoog gebracht konden worden. Hij liep vervolgens mee naar boven en was behulpzaam bij het uitladen en binnen brengen van al dat ijzer. Onze uitnodiging om samen iets te drinken sloeg hij af, maar een kleine beloning in de vorm van euro’s nam hij graag in ontvangst. Als dank moest hij knuffelen. Zo werden wij allebei nog drie keer stevig in zijn armen gesloten, waarna hij tevreden ons pad afliep richting vrachtwagen. Paese che vai………..
