Verliefd tot over onze oren op dat mooie land togen wij richting Italië. Het was december 2002 en wij gingen er een huis kopen! Na vele vakanties op een Italiaanse camping te hebben doorgebracht en smachtend grote aantallen boeken van huizenbezitters in Italië te hebben verslonden, was het eindelijk zover. Wij zouden een eigen huis krijgen in Bella Italia! Onze auto was letterlijk tot de nok toe volgepakt. Wij reden een Land Rover Defender zonder achterbank, zodat er ruim plaats was voor allerlei spulletjes, maar aangezien onze vier honden ook een plekje moesten hebben, was het passen en meten geblazen om alles een plaats te kunnen geven. Tot voorbij Milaan ging alles goed. Toen hield de autoverlichting het voor gezien. Enig geklungel en een telefoontje naar onze Nederlandse dealer bracht aan het licht (!?) dat de schakelaar kapot was en zo een twee drie niet te repareren. De enige manier om met een beetje licht te rijden, was de schakelaar in een bepaalde stand vasthouden zodat de stadsverlichting brandde. De resterende kilometers over de autoweg heeft Jos gereden met een verkrampte vinger. Eenmaal in de heuvels aangeland was het vrij goed rijden zonder verlichting. Het was volle maan en aangezien er vrijwel nergens straatverlichting langs onze route stond, raakten onze ogen gewend aan het zacht schijnsel van de maan. Het maakte de route romantisch en avontuurlijk. Zonder verdere mankementen kwamen wij aan bij het huis dat bijna het onze was. De eigenaresse had ons de sleutels reeds overhandigd, zodat wij de nacht in het huis konden doorbrengen. Bert en Nel, de eigenaren van de camping waar wij vele vakanties met onze caravan doorbrachten, hadden goed voor ons gezorgd. Onze klaptafel en vouwstoelen, die wij bij ons laatste bezoek aan de camping hadden achtergelaten, stonden in de woonkamer. Op de tafel prijkte een mooie fles wijn en een welkomstkaart. Ook onze eerder aangeschafte klapbedjes stonden klaar op de slaapkamer. Het huis was klaar om er te logeren. Ondanks dat de mottenballenlucht bijna niet te harden was, de vloer bezaaid lag met grote dode vliegen en vrolijk rondwandelende kleine oranje kevertjes en het metershoge onkruid bijna tot in de woonkamer groeide, voelde het goed om er te zijn.
De volgende dag zou de akte passeren bij de notaris. Volgens afspraak troffen wij Michele, hotelier en tevens onze makelaar, in een bar op de piazza, waarna wij samen naar de bank gingen om het uit Nederland overgemaakte geld op te halen. Helaas bleek de belofte van onze Nederlandse bank loos te zijn. Er was geen geld! En nu? De afspraak bij de notaris was over een uur en dat uur hadden wij nodig om naar de plaats te rijden, waar het notariskantoor zich bevindt. Vanwege ons toen nog gebrekkige Italiaans voerde Michele het woord. De medewerker van de Italiaanse bank raadde ons aan om na enkele uren nog maar eens te informeren. Het geld kon natuurlijk ieder moment binnenkomen, nietwaar? Er maakte zich een zekere onrust meester van ons. Wij belden onze Nederlandse bank, waar ons na lang wachten en vele malen doorverbinden werd verzekerd dat het geld onderweg was. Michele regelde met het notariskantoor dat onze afspraak werd verzet naar het einde van de middag. Enkele uren later bleken de benodigde euro’s dan toch in Italië te zijn aangekomen en konden wij de langverwachte stap dan eindelijk zetten. Toen wij, uren later dan gepland, op het notariskantoor arriveerden, bleek de eigenaresse van het huis rustig in de wachtkamer te zitten. Ze had gewoon op ons gewacht! Ook de notaris maakt er geen punt van. Onmiddellijk na onze komst werden we met z’n allen een spreekkamer binnengevoerd en kon de ceremonie beginnen. De akte werd in razend tempo voorgelezen waarna wij de gelegenheid kregen om te ondertekenen en de verkoper contant te betalen. En zo stonden wij in een mum van tijd weer buiten als kersverse huiseigenaren.
Een paar jaar geleden waren wij bij dezelfde notaris om vrienden bij te staan bij de aankoop van hun droomhuis. Het ging er vele malen rustiger en formeler aan toe!
