De begraafplaats
De scharnieren van de dubbele ijzeren toegangspoort geven knerpend en schurend toe aan de lichte druk waarmee ik een helft openduw. Het geluid gaat door merg en been, maar de poort draait langzaam open. Ik stap over de denkbeeldige drempel en sta, samen met mijn viervoeters, op de kleine begraafplaats in ons gehucht.
Zelfs de doden liggen er eenzaam bij in deze tijd van het Corona virus. Het lijkt erop dat de laatste bezoeker weken geleden op de begraafplaats geweest is terwijl het er, onder normale omstandigheden druk is met passanten.
Vóór het Corona tijdperk kwam ik, tijdens mijn wandelingen met de honden vaak mensen tegen op hun dagelijkse pad naar de begraafplaats. Zoals Lea die dan zei “vado dai miei morti”, ik ga naar mijn doden. Of Marina die met grote regelmaat de graven van ouders en grootouders bezocht en verse bloemen bracht. Lucio, die dagelijks op een vast tijdstip langs ons huis kuierde op weg naar het kleine intieme kerkhof. Vaak ook stond er een auto geparkeerd van mensen die iets verder weg wonen……..
Maar nu is het stil op de begraafplaats. Het enige geluid komt van de wind die ruist door de vegetatie op de omringende heuvels en de vogels die vrolijk kwetteren. Ik kijk naar de marmeren grafzerken en lees een paar namen. Veel van de mensen die hun laatste rustplaats op dit kleine hofje hebben gevonden, heb ik nooit gekend, maar een paar ervan zijn oude bekenden. Zoals de vrouw waarvan wij ons huis gekocht hebben. Vier jaar na de transactie overleed ze op veel te jonge leeftijd. In haar onmiddellijke nabijheid lees ik de naam van haar broer, wiens plotselinge dood voor haar aanleiding was om haar huis te verkopen. Ik kijk naar het graf van de jonge man, die enkele jaren geleden dodelijk is verongelukt met zijn tractor. Zijn weduwe en de twee jonge kinderen hebben het dorp inmiddels verlaten. Hun prachtige nieuwbouwhuis staat leeg en oogt triest. De vriendelijke oude heer die 2 jaar geleden op 96-jarige overleed kijkt mij aan vanaf de foto op zijn prachtige marmeren steen. Wat was hij een aardige man, altijd klaar voor een praatje. En zo zijn er nog wel een paar voor mij min of meer bekende namen te vinden van dorpsgenoten, die niet meer onder ons zijn. Na enkele minuten voel ik me een gluurder. Ik verlaat deze bijna heilige plek met een stille groet en trek de poort voorzichtig weer dicht. De honden rennen voor mij uit langs het meer dan 1000 jaar oude kerkje Santa Maria in Sasseto. Het is een prachtig bouwwerk, opgetrokken in natuursteen. Het kerkje wordt momenteel gerestaureerd, maar vanwege de lockdown zijn de werkzaamheden stilgelegd. Een grote stapel hardstenen blokken, die ooit de vloer vormden liggen buiten naast metselzand en kiezelstenen. Een betonmolen staat werkeloos onder de arcade geschoven en wat kleinere werktuigen liggen in open dozen ernaast. De werklui hebben hun materialen achtergelaten, niet wetend dat de volgende dag het werken zou zijn verboden.
Binnenkort is het mei, de maand waarin de kerk iedere middag door gelovigen wordt bezocht om Maria te eren. Altijd een min of meer feestelijke gebeurtenis waarbij er vooral wordt genoten van elkaars aanwezigheid. Ieder jaar, maar nu even niet…..
