Het is augustus en het dorp bruist van leven en vrolijkheid. Ieder huis is bewoond, de ramen zijn gelapt en er staan plantjes in de vensterbanken. De dagen zijn lang en warm. In het dorpscentrum staan bankjes en stoelen tegen de gevels van de huizen en een wandeling met de honden door het dorp ontaard al gauw in een gezellig samenzijn waarbij de laatste nieuwtjes worden uitgewisseld en stukjes watermeloen worden gegeten. De verdwenen heilige van Casantino is lange tijd onderwerp van gesprek geweest en heeft de gemoederen flink bezig gehouden. In de achter ons liggende maanden met de lege nis in de muur heb ik geleerd dat het om Sint Antonius met het varken gaat en niet, zoals ik dacht om Sint Christoffel. Dat maakt de situatie er niet beter op. Want ook al komt Sint Antonius oorspronkelijk uit Egypte en is hij een heilige uit de oudheid, hij wordt in katholiek Italië nog altijd zeer vereerd. De veroorzaker van de verdwijning, verguisd en gemeden inmiddels, heeft getracht de daad te rechtvaardigen door het beeld vies, oud en versleten te noemen, maar heeft daarbij helaas geen erkenning kunnen vinden. Integendeel, het maakte het verdriet alleen maar erger want, zo is de algemene gedachte; als iets erg oud is dan koester je het met liefde en als iets vies en vuil is dan maak je het schoon. Maar even plotseling als hij was verdwenen, is hij weergekeerd, zij het in een iets andere gedaante. Gisteren bleek opeens een nieuwe Antonius bezit van de nis in de oude muur te hebben genomen. Dit zorgt voor grote vreugde bij vooral de oudere bewoners van de gehuchten Casantino en Santa Maria. Toen buurman Beppe het goede nieuws hoorde, liet hij zijn bezigheden onmiddellijk in de steek om naar de nis in de muur te gaan kijken. Vervolgens ging hij huiswaarts, zocht een glas uit in zijn servieskast, knipte de twee mooiste rozen die hij in zijn tuin kon vinden en offerde deze aan de heilige. Anna, een lieve dame op leeftijd en moeilijk ter been, had er een flinke wandeling voor over om de nieuwe heilige met eigen ogen te kunnen zien. Zo houdt Antonius de gemoederen opnieuw bezig, maar nu in positieve zin. De vraag is nu: wie heeft de nieuwe Antonius in de nis aangebracht? Was het degene die het oude beeld heeft doen verdwijnen? Deze mogelijkheid wordt door een flinke meerderheid resoluut van de hand gewezen. Maar wie was het dan? Plotseling herinnert iemand zich twee dagen geleden de burgemeester op zijn fiets in Casantino te hebben gezien... Wie weet, maar eigenlijk is dat niet zo belangrijk. De nis is weer gevuld, daar gaat het om. En zeker niet onbelangrijk, Antonius zit muurvast! Een spijker en lijm zorgen ervoor dat hij onbeweeglijk verankerd is in de nis. Met dank aan de gulle gever!
