Bureaucratische molens malen langzaam, dat is een bekend feit. De periode rondom emigratie is dan ook niet alleen tamelijk hectisch, maar vergt ook een flinke dosis geduld.
Januari 2019
Binnenlopen in het gemeentehuis van Casteldelci is zo ongeveer hetzelfde als een halve eeuw teruggaan in de tijd. Het gebouw, een eeuwenoud natuurstenen palazzo, ligt op het hoogst punt van het dorp en van daaruit heb je een prachtige zicht op de omringende vallei. Je komt er binnen in een grote hal, waar de sigarettenrook je al tegemoet komt. Wij kloppen op de eerste deur die we tegenkomen en na een vriendelijk avanti, lopen wij de kamer van de ragioniere binnen, de medewerker die verantwoordelijk is voor de gang van zaken in ufficio, op het kantoor. In de kamer is de rook te snijden. De inrichting van het kantoor doet denken aan de jaren zestig van de vorige eeuw, met dat verschil dat er nu een tamelijk bejaarde computer en een printer op het bureau staan. Alle tafels liggen bezaaid met paperassen, een elektrische kachel staat te snorren naast de deur, sigarettenas ligt naast een doos die dienst doet als afvalbak en mijnheer de ragioniere zit met zijn jack aan achter het bureau, want buiten vriest het en binnen lijkt het niet veel warmer. Nadat wij ons aan hem hebben voorgesteld, blijkt hij precies te weten wie we zijn. Een stel buitenlanders dat al vele jaren bij tijd en wijle in dit dorp rondloopt, blijft natuurlijk niet onopgemerkt.
We zijn onaangekondigd het gemeentehuis binnengelopen om te vragen welke documenten er precies nodig zijn om resident te worden in het dorp. Ondanks dat dit bezoek niet was afgesproken, worden we vriendelijk te woord gestaan en neemt de medewerker de tijd om de gevraagde informatie op te zoeken op zijn aftandse computer. Vervolgens overhandigt hij ons een formulier waarop bedoelde informatie is te vinden.
Hoe anders gaat het eraan toe in Nederland! In de wetenschap dat er diverse officiële documenten moeten worden aangevraagd bij de gemeente van onze Nederlandse woonplaats proberen wij een afspraak te regelen via het internet. Bovendien lijkt het ons verstandig om ook nog een nieuw paspoort en rijbewijs aan te vragen, zodat wij de eerste jaren van ons verblijf in het buitenland daar niet voor op pad hoeven. En daar ontstaat al het eerste probleem. Je kunt een afspraak maken voor het aanvragen van een paspoort én je kunt een afspraak maken voor het aanvragen van een rijbewijs. Maar je kunt geen afspraak maken voor het aanvragen van een paspoort én rijbewijs. Laat staan om dan ook nog documenten te kunnen aanvragen die nodig zijn voor de emigratie. Dan lijkt het toch verstandiger om de afspraak telefonisch te regelen. De vriendelijke medewerker die wij daarbij aan de telefoon krijgen maakt ons duidelijk dat er voor het aanvragen van paspoort en rijbewijs een ander loket, lees medewerker, nodig is dan voor het regelen van de emigratie. Er worden dus twee afspraken vastgelegd voor ruim een week later, weliswaar op dezelfde dag, maar tussen de ene en de andere afspraak zit een uur tijdverschil. Na enkele dagen worden wij gebeld door een medewerker van onze gemeente, die zich afvraagt of dat allemaal wel klopt: paspoort, rijbewijs, emigratiedocumenten en uitschrijving uit Nederland. Op zijn aanraden wordt de afspraak voor de emigratiedocumenten verschoven naar een dag, die dichter bij ons vertrek ligt. De eerder daarvoor gemaakte afspraak zal hij cancelen. We zijn dan ook zeer verbaasd als er enkele dagen later een e-mail komt waarin de emigratie-afspraak wordt bevestigd op de datum die als eerste werd vastgelegd. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn naar het gemeentehuis gegaan op de in de e-mail genoemde datum en tijdstip, waar we werden geholpen door een ervaren medewerkster die zowel paspoort als rijbewijs en emigratiedocumenten voor ons heeft aangevraagd.
Afgezien van het feit dat niet alle benodigde en aangevraagde documenten daadwerkelijk aanwezig waren, konden we drie weken later uitschrijven. De ontbrekende documenten zouden worden nagezonden, hetgeen ook is gebeurd.
Maart 2019
Inmiddels zijn we in de tweede heft van maart 2019. We leven nog steeds als zigeuners, dat wil zeggen; zonder vaste woon- of verblijfplaats. Niet dat we nu een zwervend bestaan leiden, want we wonen met veel plezier op onze berg in Romagna. Maar in Nederland zijn we uitgeschreven en in Italië nog niet ingeschreven, omdat er een Nederlands document ontbreekt, dat inmiddels al acht weken op zich laat wachten. Niet van de gemeente overigens, maar van een andere instantie die heeft aangegeven zes tot acht weken nodig te hebben voor het verwerken van de gegevens. Zolang we niet resident zijn in Italië kunnen we geen officiële zaken regelen, zoals het afsluiten van een verzekering of het op Italiaans kenteken zetten van de auto. We toeren dus nog steeds zeer herkenbaar als Nederlanders door de streek. Maar ach, ook dat krijgen we wel geregeld. In ieder geval zijn we zeer benieuwd naar de snelheid van de Italiaanse bureaucratische molens waar we mee te maken krijgen, zodra we de Nederlandse achter ons gelaten hebben. Bureaucratische molens malen langzaam, dat is een bekend feit. De periode rondom emigratie is dan ook niet alleen tamelijk hectisch, maar vergt ook een flinke dosis geduld.
