Daar zitten we dan als kersverse inwoners van Casteldelci. Sinds vanmorgen zijn we ingeschreven in het bevolkingsregister. Het ging niet zonder slag of stoot, maar het is gelukt. Gisteren, nadat de langverwachte papieren uit Nederland eindelijk waren gearriveerd, togen wij met een map vol documenten opnieuw naar het gemeentehuis. Overigens weer zonder eerst een afspraak te maken. Het kantoor van de ragioniere zag er onveranderd chaotisch uit. Achter het bureau zat hij nu niet alleen, nee, naast hem zat een stagiaire, die voor de gelegenheid zelfs een eigen aftandse computer had gekregen. Daar zaten ze, broederlijk naast elkaar, ieder te werken op zijn eigen computer, tussen een chaos van papieren, mappen en aktes.
Wij werden direct herkend en vriendelijk ontvangen door Signor Rossi, de ragoniere. Onze map met documenten bracht nog meer verwarring op het bureau dan er al was. Het document dat nodig is voor het afsluiten van een ziektekostenverzekering, helaas in de Nederlandse taal maar herkenbaar aan een nummer, was aanleiding voor diverse telefoongesprekken en werd in eerste instantie afgekeurd omdat het een verouderd model zou zijn. Laat het nu juist dát document zijn, waar wij ruim acht weken op hebben gewacht! Uiteindelijk lijkt het toch het juiste exemplaar te zijn en wordt het, althans bij de gemeente, geaccepteerd. We hebben ruim een uur tussen de paperassen gezeten, een uur waarin we veel vragen hebben beantwoord, hebben geluisterd naar de vele verzuchtingen van de gemeente-ambtenaar en bovendien veel tijd hadden om rond te kijken en ons te verbazen. De klok liep richting middagpauze, toen ons werd medegedeeld dat onze inschrijving de volgende ochtend in orde gemaakt zou worden.
Vanochtend werden we gebeld door de vriendelijke meneer Rossi met het verzoek om langs te komen op het gemeentehuis. Zo gingen we dus opnieuw richting municipio, gemeentehuis. En weer moesten we vragen beantwoorden en uitleg geven over papieren en aktes, voordat de benodigde documenten klaargemaakt konden worden. Zelfs de computer kon zo veel werk in een keer niet aan; hij dreef onze Signor Rossi tot wanhoop, crashte en weigerde signalen naar de printer te sturen. Maar uiteindelijk is het gelukt. Vele allora’s en dunque’s later kregen wij ons bewijs van inschrijving in het bevolkingsregister van onze Italiaanse gemeente. Bij het afscheid drukte Signor Rossi ons op het hart dat we altijd bij hem terecht kunnen met vragen of opmerkingen.
Morgen wacht ons een nieuwe uitdaging: dan gaan wij met ons “verouderde” document naar het ASL, het Italiaanse ziekenfonds, om een inschrijving aldaar te regelen.
