Vele lange uren hebben we doorgebracht in diverse kantoren en agentschappen. Maar het was niet vergeefs. Inmiddels zijn we niet alleen ingeschreven in het Italiaanse bevolkingsregister, maar hebben we een ziektekostenverzekering, een bankrekening, een auto gekocht en krijgen we komende week een Italiaanse identiteitskaart! Een nog lopende zaak is de overschrijving van Jos z’n auto op Italiaans kenteken, maar ook dat zal binnenkort wel geregeld zijn. Italië is niet alleen befaamd vanwege het lekkere eten, maar ook vanwege z’n bureaucratie. En die valt niet te onderschatten. Voor het openen van de bankrekening bijvoorbeeld hebben we in januari al eens anderhalf uur in de bank doorgebracht. Afgelopen vrijdag zijn we opnieuw ruim twee uren in de bank aanwezig geweest. Eerst bij de directeur en vervolgens bij zijn assistent. Twee uren waarin we opnieuw vragen hebben moeten beantwoorden, formulieren invullen en handtekeningen zetten. Bij het verlaten van de bank droegen we een map met 118 bladzijdes, die we allemaal hadden doorgenomen en ondertekend.
Michele, de ragioniere van onze gemeente, krijgt inmiddels de schrik als wij binnenkomen. Gisteren zijn we het gemeentehuis binnengelopen om een afspraak te maken voor het aanvragen van een identiteitskaart. Bij die gelegenheid deelde ik mede dat wij twee honden hebben, waarvan ik dacht dat ze aangemeld zouden moeten worden. De schrik was op het gezicht van Michele te lezen. Dio mio, verzuchtte hij. Nou begin me niet ook nog over honden! Maar, zo probeerde ik, in Nederland betalen we belasting voor het houden van honden! Moeten we dat hier dan niet ook? Welnee, en zijn handgebaar leek op het wegwuiven van een vies luchtje. In Italië kijken we niet op een paar honden!
Vanmorgen hebben we weer geruime tijd samen met Michele doorgebracht voor het aanvragen van de identiteitskaart. Natuurlijk viel er weer het een en ander aan gegevens in te vullen en om de chaos compleet te maken deed de vingerscan voor het vastleggen van de vingerafdruk niet wat hij moest doen, ondanks het zuchten en steunen van Michele. Na diverse vergeefse pogingen, waarbij alle vingers aan de beurt zijn geweest en geen enkele leek te worden geaccepteerd, is de aanvraag uiteindelijk toch gelukt. Bij het voldoen van de kosten voor de identiteitskaart haalde onze vriendelijke ragioniere een kartonnen doosje uit de kast dat dienst deed als geldkistje. Nadat wij onze schuld hadden betaald en afscheid hadden genomen riep hij ons met een knipoog na; voor wat betreft jullie honden zal ik eens kijken of we ze kunnen inschrijven in het register! Ach, dat horen we dan nog wel.........
